گفتی زِ شراره‌های شعرِ من، چو شمع آب شدی
گفتم که چو تشنه‌ای به نوش‌آبِ تو در نیستی‌ام هست شدم

گفتی که به یادِ من تو در خواب چه مهتابی و بی‌تاب شدی
….گفتم که تو می‌دانی در آن خواب، به سَر و صورت و مویَت همچو لمس، دست شدم

عِین اَم و باز می‌شوم، شین زِ شراب می‌چِشَم
قاف و نشانه می‌روم، عشق و به ناز می‌کِشَم

واژه رو ساز می‌کنم، ساز و نواز می‌شوم
….پرده زِ گوشه می‌دَرَم، شعرِ هَراز می‌زنم

لحظه‌ها آبی بود
شب چه مهتابی بود
درمیانِ بسترِ شعرِ عِشا
….بینِ واژه‌ها بوسه عشق بازی بود

شُکرِ یزدان را که گشتیم بارِ دیگر گردِ شمس
تا چو هر سین آن ضیافت را به هفت پرتو شویم
چون شکوفه در بهاران، پیله را پروانگی
باشد ای ایزد که روزی همچو نوروز بر زمین ما نو شویم

من زِ خود گمشده و بی خبرم
بَس تو را می‌خوانم، تو مَرا پیدایی
به چه شور و چه شکوهی در تو پنهان شَوَم
….که تو هم شوریده و هم شیدایی

من خُمارِ شب و شعر و شمعِ هر خلوتِ خویشَم
تو به چشمانِ بُلور و به دو صد حلقه‌ی نور می‌نازی

در پِیِ  مصرعِ  آخر به طلوع پرده بَر اُفتاد، دیدم که تویی
تو که نارام بر این صحنه‌‌ی دل، شکوهانه به شور می‌تازی

نازِ شَستِ تو که مستِ مِهریم و مستِ گنج نَه
کشیدیم پای زِ هر معرکه پَس، اما زِ دستِ رَنج نه
پُر کُن این پیمانه را ساقی که ما دلداده‌ایم
گرچه بَر ما چون همیشه آن دو دوتا چار اَست و پنج نه

در میانِ شهرِ ما قلعه‌ای کهنه به شب منسوب بود
رو به میدانی بزرگ، گوشه‌ای را پنجره از چوب بود

قلعه پُر بود از پرنده، مادِه، نَر، خوش بال و پَر
….مُرغِ ما محبوبِ مَه اما به شَه مغضوب بود

تو اِی دستِ تقدیر، قلم دارِ حق
به پاسِ دَواتِ دِل نا‌‌چَلیپا نشو
به چشمِ همه در اوجِ بیگانگی
….تو پنهان بمان و هویدا نشو

در همان لحظه که بر پرده‌ای پایان شدم
باز تو را دیدم و با پرتو‌ اَت آغاز شدم

این سرآغازِ من و قصه‌ی ما هر چه که بود
….شاه بیتِ غزل بود و بِسان شعرِ هم‌آواز شدم

هر غروبی است طلوع بر دیگری
این بُوَد رازِ جهانِ کُرَوی
گَر تو خواهی جاوِدانِ روشنی
رمز بِباشد راهِ مِهر را پِیرَوی

برای این مهاجر مرغِ هم شیدا، تو جُفتِ جان و تَن شو
به نامِ عشقِ ناپیدا، تو آغوشی بِگُشای و برای من وطن شو

به یاد آر آن روز، من و تو ما شدیم
ژیان را به زن، زن به ژینا شدیم

به نامی که جای داد دریا به یک قطره ای
.....همه قطره قطره به یکباره دریا شدیم

هر چه باشم بی وفایش نیستم
پای حق ایستاد و پایَش می ایستم

زَر محبت میکند بی چشم داشت
زَرگر آن بودش که او را چشم داشت

بَر دماوند بامِ ایران شد آن آرش دِلان
اُستواران همچو کوهی کرد او جان در کمان
بر گرفت شب تیره را مهتاب، بر آن شب تیره گان
….او رها کرد چون هُما یک تیر به بَهرِ دو نشان

گُلها همه پروانه و هر پَر پُرِ گلخانه
هر گوشه کنار انگار گویند غزل عشقانه
دستان همه رقصان و همه پای چه کوبانه
….این باغ چه جادویی ست، گویی ست رَهِ میخانه

ای هزار و یک نگاهت فَرِّ ناز
من به نازت مینوازم تو بِناز

در همان باغی که دانه خاک شد
بُلبُلَک شیفته ی گل، بی باک شد
بر گرفتش عطر، در .. آغوشِ خود
از درون، از غصه هایش پاک شد

زنده ماند سُهراب و کَند از ریش بُن
تو برو! نوش دارو شیافِ خویش کُن